Dag 1: Hanoi - Hoa Binh 73 km

De nachtrust viel tegen, ik denk dat mijn lijf toch voelt dat er iets gaat gebeuren komende dag. Clo en ik hebben nog ons laatste ochtendje samen, we halen mijn fiets op en gaan ontbijten. Ik merk dat ik het toch zwaarder met het afscheid heb dan ik had gedacht. Toch een paar traantjes moeten wegpinken. We repareren samen nog de laatste dingen aan mijn fiets en dan moet ik er echt vandoor. Clo geeft me en vliegende start en rent nog een stukje achter me aan. Op naar Hoa Binh! Het is niet het beste moment op de dag om te vertrekken, het is namelijk 12.00 en er is geen wolkje te bekennen. Maar wel lekker om nog een ochtend samen te hebben gehad. De eerste kilometers door Hanoi zijn heel druk en om de haverklap zijn er stoplichten. Ik heb geen idee wanneer er een eind aan komt aan deze stad en zijn drukte. Maar langzaam wordt de weg smaller, maar ook slechter, en het verkeer rustiger. Af en toe komt er nog een grote truck voorbij die me omver toetert, dat houd me scherp zal ik maar zeggen. Ik moet ook wennen aan mijn fiets en het fietsen op de Vietnamese wegen, hoe hard kan ik, kan ik over grote hobbels en kleine steentjes, krijg ik geen lekke band? Langzaam aan durf ik ook meer tempo te maken. En mijn bepakking valt deze mee vergeleken met de volgestouwde lokale scooters. Na zo'n 40 kilometer wordt het landschap anders, ik beland in een prachtig bergachtig landschap. Gelukkig fiets ik nog wel redelijk in het dal, dat scheelt heel wat hoogtemeters. Ik stop voor een drinkpauze. Ik bestel met Google translate koude thee. Een Vietnamees mannetje komt bij me zitten, hij drinkt bier en blijft mij thee inschenken. Er komen meer mensen bij zitten, allemaal zitten ze nieuwgierig aan m'n fiets. Voordat ik het vergeet, ik wil jullie mijn reis maatje introduceren: Jan Janssen, globe edition, kleur: fel oranje. Met Jan ga ik de komende weken heel wat kilometers vreten.

Ik fiets door, het weer wordt iets aangenamer want de bergen geven wat schaduw. Dan moet ik toch een stuk berg op, ik voel het toch wel dat die zware bagage achterop afremt. Ik sleep ons omhoog, maar het voordeel van veel gewicht zit hem in de afdaling. Ik sjees met 35 km/uur valsplat naar beneden. Zo gaan die kilometers opeens hard. De weg wordt ondertussen drukker met verkeer, want ik ben bijna in Hoa Binh. De hoofdstad van de provincie Hoa Binh. Er loopt een brede rivier doorheen, het ziet er prachtig uit als ik zo aanfietsen. Het blijft natuurlijk wel een Aziatische stad, dus veel rommel en vervallen dingen langs de weg. Maar dat moet je maar weg denken. Even zoeken naar een hotel. De homestay waar ik wilde slapen bestaat niet meer. Dan iets anders proberen. Ik kom aan bij een hotel, ik ben de enige gast. Ze zetten mijn fiets in de brommer stalling en ik neem een heerlijke douche en spoel mijn fietskleding uit. Dan wat te eten zoeken want ik rammel. Ik ben vergeten te lunchen vanwege dat het toch wel spannend is zo'n eerste fietsdag, dus ik kan wel wat gebruiken. Ik loop de stad in. Nergens eten, alleen maar telefoon winkels en juweliers. Best een rijke stad dus. Uiteindelijk maar bij een thee café gaan zitten, want ik val bijna om. Ze hebben alleen maar frituur, ik ga voor de zoete aardappel patat en ik dacht iets met kip. Achteraf blijkt de zoete aardappel op te zijn dus krijg ik gewone patat, met een soort kaaspoeder en i.p.v. kip krijg ik gebakken brood. Nou daar moet ik het dan maar op doen. Als ik terug loop blijken er wel opeens een paar eettentjes uit het niets te zijn opgedoemd. Ik aardig moe en wil nog even bellen met Merel voor de route. Mijn groentes gaan dan nog wel komen hopelijk! Morgen ga ik door een nationaal park fietsen met nog meer hoogte meters dan vandaag: ik ben eens benieuwd!