Dag 24: Da Chais - Dalat 47km

We worden wakker van het licht dat door de kieren van ons hutje schijnt. Als we de deur openen schijnt de zon! Wat een prachtig uitzicht over de plantage hebben we. Ik trek mijn fiets pakje aan, gelukkig heb ik hem gisteren aan het kampvuurtje kunnen drogen, want ondanks de zon is het hier nog wel fris. We ontbijten met een banh tet, de eigenaar heeft dat voor ons meegenomen uit Na Trang, een stad aan zee. Zo proberen we toch weer iedere keer, bewust of onbewust wat nieuws uit. Bij het ontbijt krijgen we weer een andere koffie type van de plantage. Daarna slaan we wat biologische koffie in en drinken we nog allebei een ginseng en chocolat koffie toe. Dan pakken we in en vertrekken we door de bergen richting Dalat. Gelukkig is het niet meer zo'n extreem lange klim, maar wel steeds op en af. Ook vrij pittig voor mijn benen merk ik. Maar voor Merel wel een betere afwisseling van bergop en bergaf, en dat lekker in het zonnetje. We fietsen langs nog meer koffie plantages en veel kassen met aarbeien, paprika's en bloemen. Dan hoor ik Merel opeens roepen: 'Luc, ik heb een platte band!' Ik draai om en we bedenken een plan hoe nu verder te gaan. Het gewicht van de tas voorop de scooter en Merel gaat heel langzaam rijden tot we een motor zaakje gevonden hebben. We zijn nog geen drie meter verder en dan denk ik opeens, wat gek mijn fiets voelt een beetje zwabberig. En ja hoor, ook mijn band is plat. Ongelooflijk dit, gelukkig zijn we vlakbij een tankstation en vragen of ze ons daar kunnen helpen. Hij wijst naar de overkant van de straat en zegt: '15 meter'. Wat een geluk, want inderdaad 15 meter verderop is een motor zaakje. Merel laat haar Honda's band repareren en ik ga ernaast het gaatje in mijn band zoeken. Een heel klein ijzeren pinnetje steekt door mijn buitenband. Snel eruit trekken die boosdoener en ik plak het gaatje in mijn binnenband. Voor de zekerheid doe ik toch een nieuwe binnenband erin, maar het blijkt dat mijn reserve binnenbanden het verkeerde ventiel hebben. Dom van mij, dat had ik natuurlijk eerst moeten checken voordat ik ze meenam. Maar als ik ze bestel ga ik er toch stiekem vanuit dat ze goed geleverd worden. Toch uiteindelijk toch mijn oude geplakte binnenband erin gedaan. Op hoop van zegen dat mijn plakkunsten goed genoeg zijn gaan we verder. Meteen na vertrek hoor ik iets aanlopen, ik denk het mijn rem is, want ik moest natuurlijk mijn wiel eruit halen om de band te plakken. Ik ben een beetje klaar met het gedoe en we fietsen alsnog in een stuk door naar Dalat. Ik kan onderweg niet echt genieten want heb het gevoel dat ik op hete kolen fiets. Dat gevoel herinner ik me nog van de vorige fietsvakantie toen ik meerdere klapbanden had. Ik moest toen, en nu moet ik, weer vertrouwen krijgen in mijn fiets. Bij aankomst in Dalat worden we door de navigatie door allemaal super kleine wegen geleid, maar uiteindelijk komen we aan bij onze homestay. Gisteren had ik geboekt voor deze homestay, blijkbaar voor gisteren en niet voor vandaag. Heel dom, door de inspanning en ook het geen idee hebben van welke dag het is, laat ik er toch foutjes in sluipen. Ze hebben geen tweepersoons kamer meer dus we krijgen een 4 persoons dorm voor ons alleen. Even opfrissen en onze kleding wegbrengen naar de wasserij. Morgen ga ik de tijd nemen voor mijn fiets, vandaag even de fiets loslaten. We lopen door het stadje en hoe kan het ook anders dan dat we weer nieuwe eet dingetjes gaan uitproberen. Gelukkig zijn we samen en kunnen we alles delen. Zo kopen we bij een vrouwtje een bananenblad pakketje, we hebben geen idee wat erin zit. Het vrouwtje wil ons meteen 5 pakketjes aansmeren, maar we willen er maar een. Ze snapt er niks van, uiteindelijk krijgen we er een mee, er zit rijst met  paddenstoelen en een kwarteleitje in. Wat een verrassing! We drinken een biertje aan het meer, waar allemaal waterfietsen in zwaanvorm overheen varen, het is geen gezicht. Daarna lopen we de night market op. We laten wat spiesjes voor ons barbecuen en eten wat locale gerechtjes. Omdat al mijn kleding vies was en nu alles in de was zit, heb ik alleen maar een dun hemdje en een kort broekje aan. Dalat ligt vrij hoog in de bergen, dus het is behoorlijk koud. Dus koop ik maar een trui op de night market. Ik heb het weer een stuk warmer gelukkig. Nooit had ik gedacht dat ik het in Vietnam zo vaak koud zou gaan hebben. De night market wordt drukker en drukker. Zo druk dat het lijkt alsof we met z'n alle in een polonaise lopen. Merel en ik zingen nog een carnavals nummer om de sfeer erin te houden. We zijn blij als we de drukte kunnen verlaten. We lopen richting onze homestay, maar ik kom bijna niet vooruit. Mijn linker scheen doet zoveel pijn opeens. Waarschijnlijk is het klimmen van afgelopen dagen toch wel zwaar geweest voor mijn lijf, dus maar goed dat we een rustdag houden. Onderweg komen we nog een heel leuk straat barretje tegen. Ze maken een soort cocktail met een flesje cider er omgekeerd in. Je moet het denk ik zien om het te snappen. Het ziet er heel leuk uit en het smaakte goed. Merel loopt, ik strompel terug naar de homestay. Even dat been rust geven en morgen Jan even onder handen nemen!

Totaal aantal kilometers: 1931km