Dag 4: Cam Thuy - Sam Son 95 km
23 oktober 2019 - tx. Sầm Sơn, Vietnam
De haan kraait me wakker om 5.45. Gelukkig heb ik wel iets beter geslapen vannacht. Laat ik maar gewoon meedoen met het ritme van hier want als ik om 7.00 over straat rij is iedereen al druk in de weer. Ik ga langs de bank want gisteren was het me niet gelukt om te pinnen. Er stond dat ik over mijn pin limiet heen was. Nou blijkbaar bedoelen ze dan dus dat ik meer wilde pinnen dan het limiet, welk limiet stond er niet. Maar uiteindelijk gelukt om te pinnen. Ik eet een heerlijke banh mih (broodje met ei, koriander en komkommer) en bestijg mijn stalen ros. De eerste 30 km fiets ik langs een rivier met allemaal akkerbouw eromheen, vooral veel rietsuiker. Terwijl de waterbuffels lekker badderen in de modder, fiets ik vrolijk langs. Mijn benen voelen goed en fietsen kost bijna geen moeite. Nu ik weer meer uit de bergen ga merk ik dat het drukker wordt. Mijn eerste stop is op een punt waar ik twee kanten op kan. Of naar zee of weer iets meer richting de bergen. Ik ga door na zee, dan fiets ik morgen wel weer richting de bergen, ik heb toch genoeg tijd. Vlak voordat ik daar ben, rij ik een pad in met een slagboom, de politie agenten lachen vrolijk. Dus fiets ik lekker om de slagboom heen. Dan beland ik bij een poort waar allemaal mensen foto's aan het maken zijn. En ik fiets onder de poort door op een pad waar ik volgens mij helemaal niet mag komen. Ik til snel mijn fiets over de omheining van het monument, dat ging goed gelukkig. Het landschap veranderd daarna weer, ik fiets langs allemaal meren en bossig gebied. Een mannetje gebaard dat ik moet komen drinken. Eerder dan gepland maar prima, ik ben toch op vakantie. Ik krijg suikerriet sap. Mierzoet, wel lekker koud, hier kan nog wel even op vooruit! Daarna wordt de weg verschrikkelijk. Ik moet via een grote weg, tot nu toe heb ik deze weten te omzeilen, maar moet er nu aan gaan geloven. Het verkeer raast langs me heen, soms word ik meegezogen en de toeteren te pas en te onpas net als ze langs me rijden. Ik trap stevig door en na 15km kan ik eindelijk de weg verlaten. De weg erna is rustiger, maar dan ook veel rustiger. Er is ook niks langs de weg terwijl er normaal om de paar 100m wel iets is. Mijn plan was om hier ergens te lunchen. Voor het eerst heb ik ook trek! Maar het duurt nog even voordat dat ik iets vind. Er zitten alleen maar mannen. En voor ik het weet worden ze vervelend en aanrakerig, gelukkig had ik net WiFi aangezet en kon ik nadat ze eerst mijn telefoon afgepakt hadden en ik hem weer teruggetrokken had even met Clo bellen, even geruststellend. Ik had gehoopt met deze zet richting de kust dat ze iets meer gewend zouden zijn aan westerse mensen en ook misschien iets meer Engels zouden kunnen. Ik moet nog 10km naar mijn eindbestemming, dan ga ik daar maar lunchen. Ook daar heb ik niet heel succes, op meerdere plekken word ik geweigerd. Uiteindelijk een plekje gevonden tegenover het ziekenhuis, heerlijk vis gegeten, hygiënisch zag het er alleen niet uit. Er komen weer mensen om me heen staan. Ze wijzen allemaal naar mijn rijst die ik niet op heb gegeten, ik wijs naar m'n buik dat ik vol zit. Ze blijven Vietnamees doorpraten. Een van de mannen trekt zijn shirt omhoog, waar een grote wond zit en een drain uithangt. Dat bedoelde ik nou ook niet met wijzen naar mijn buik! Wat ik echt nog niet snap van dit volk is dat ze allemaal volzinnen Vietnamees tegen westerlingen praten terwijl ze (neem ik aan) wel snappen dat wij dat niet begrijpen. Ik voel me er vaak ook heel ongemakkelijk bij. Dus ik probeer wat woordjes te leren, maar niemand snapt me en iedere keer laten ze het me anders uitspreken, dus ik schiet er nog niet erg mee op. Ik zal er langzaam wel inkomen! Na lekker te hebben gedoucht in mijn homestay maak ik een strandwandeling. Het strand is mooi, weinig vervuild vergeleken met de rest van het land en er is geen enkele tourist te bekennen. Ik ga opzoek naar een restaurantje, overal onder de hotels hangen borden op met plaatjes van eten. Maar als ik naar binnen loop word ik weer geweigerd. Zo vervelend dit, ik heb geen puf meer om verder te zoeken. Ik haal een brikje frisdrank, dat kan ik dan wel weer krijgen, en eet thuis wel mijn mango en sinasappel op. De oma van de homestay geeft me een mes en bord en slijpt zelfs het mes voor me. Gelukkig zijn er ook deze lieve niet opdringerige mensen. In mijn homestay is nog een franse toerist, ik heb nog een tijdje met hem zitten kletsen. We kwamen samen tot de conclusie dat dit maar een rare plek is, waarschijnlijk een vakantie gebied voor Vietnamese mensen. We gaan allebei vroeg naar bed, hij moet een eind op de motor morgen en ik ga natuurlijk weer vlammen op de fietst. Ik heb zin in morgen, weer een nieuwe dag, ben benieuwd wat die gaat brengen! Dank voor al jullie lieve berichten, die geven me goede zin en extra energie!
Totaal aantal km: 298
Wat een land, geniet ervan en succes met alle (hoogte)meters op de fiets!
Liefs
Of heb je die niet? Xxx