Dag 5: Sam Son - Hoa Quy 80km

24 oktober 2019 - Yen Cat, Vietnam

Mijn maag rommelt en om 6.00 is ook iedereen in huis wakker. Dus ik ga weer lekker vroeg op. Vandaag hoef ik niet langs de grote weg en kan ik allemaal kriskras tussendoor wegen nemen. Een stuk om, maar mijn benen kunnen het hebben. Ik ga ook weer meer naar het binnenland nu. Gisteren heb ik een route gepland voor de komende dagen en volgens mij gaat die heel erg mooi worden! Net als ik wil vertrekken begint het keihard te regenen. Het ziet er ook niet naar uit dat deze nog gaat stoppen de komende uren. Ik ga nog even op bed liggen, maar na een paar minuten heb toch zo'n trek dat ik toch op pad ga, dan maar kletsnat. Als ontbijt eet weer sinds een tijdje pho, het smaakt erg goed! Dan nog even langs de brommerman om Jan zijn bandjes op spanning te brengen. Zo die zijn goed hard, ik voel elk hobbeltje onder me. Over de binnenwegen is het lekker modderig en de ketting kraakt aan alle kanten. Op een gegeven moment fiets ik door de weilanden, zonder enige beschutting, het regent extreem hard en het begint te bliksemen. Een man, Ting, op de fiets gebaart me, we zijn vlak bij zijn huis. Ik schuil daar meer dan een uur, want het is zo extreem hard aan het regenen en bliksemen. Opeens komt er waterval van de trap af gelopen, Ting kijkt er niet op of om van. De huizen hier zijn er blijkbaar niet helemaal op de regen berekend. Als ik denk dat het minder wordt stap ik op. Nat ben ik toch wel, en ik geniet stiekem best wel. Ik kies een andere route zodat ik niet steeds op de kaart hoeft te kijken waarheen ik moet.  En zo fietst ik kan 3 uur lang in de stromende regen. Ik heb denk ik nog nooit zoveel water over me heen gekregen. De straten zijn rivieren en ik kom soms tot halverwege mijn onderbeen in het water. Iedereen gebaard langs de weg dat ik naar binnen moet komen. Maar ik glimlach naar ze en bedank. Ik geniet onwijs van deze regen. Na een tijdje ga weer een lunch plekje zoeken, maar wederom een lastige taak. De ene keer ben ik te laat en dan weer te vroeg voor lunch denk ik. Ik stop bij een restaurantje met een paar vriendelijke oudjes. Ik maar een eet gebaar, en ze knikken 'ja'. Super dit, lekker in nat pak aanschuiven. Voor ik het weet staat er weer een bak pho voor me. Het mannetje tekent op een papiertje de vlag van Vietnam, dan wijst hij naar mij of ik mijn vlag kan tekenen. Ik teken de Nederlandse vlag en zet 'Ha Lan' eronder. Hij vindt het helemaal leuk. Met hetzelfde papier gaat hij me tot 8 leren tellen. Wat een held, hij snapt het tenminste! Ik voel me eindelijk weer meer op mijn gemak. De laatste kilometers gaan weer berg op langs het nationaal park Ben En, het is zo prachtig. Overal waar je maar kan bedenken komt water vandaan en ontstaan allemaal (mini) watervallen. Opritten van huizen worden rivieren. De rijstveld terassen stromen in elkaar over. Ik kijk mijn ogen uit. Ik stop bij een dorp die niet eens op de kaart staat, er is een motel daar. Ik zou nog makkelijk door kunnen, maar het volgende hotel is pas over 50km. En ik moet ook nog nodig Jan poetsen want er zit ontzettend veel zand tussen de ketting. Als ik bergop fiets durft ik namelijk bijna geen kracht te zetten omdat hij zo erg kraakt. Dus dan maar hier stoppen, niet de ideale plek alleen. De eerste kamer die ze me laat zien, de 'luxe' kamer, is een lekkage geweest op het bed. De andere kamers hebben alleen maar oude lekkages en het is allemaal niet echt schoon. Gelukkig heb ik mijn eigen dunne slaaphoes om in te liggen, want ik wil niet weten wat hier allemaal heeft plaatsgevonden. De elektriciteit is ook slecht, de lichten vallen de hele tijd uit en de ventilator gaat steeds harder en zachter blazen. De man van het hotel is wel heel lief, hij maakt met een hogedrukspuit Jan schoon. Daarna loop ik het dorpje in. Heel veel belangstelling is er voor me. Ze willen allemaal op de foto. Na een uur als een soort idol door het dorp gelopen te hebben ben ik er wel klaar mee. Net zoals ik me bij vorige reis realiseerde, is dat wij het zo fijn hebben in Nederland. Ik maak me nu weer bewust deze verschillen mee, de mensen hier zullen die verschillen misschien nooit gaan ervaren. Er zat een vrouw net naast me bij een winkeltje. Haar hele shirt zit onder de vlekken, haar slippers hangen nog aan een zijde draadje, ze lacht. Ik kijk naar haar en ze ziet er wel gelukkig uit, zoverre ik dat kan inschatten. Terwijl ik net de ketting heb schoongemaakt met een 'oud' shirt (het is een beetje verkleurd). Ik schaam me eigenlijk een beetje. Ondanks dat dit niet echt een hele luxe vakantie is, ben ik wel heel luxe bezig. Ik slaap iedere dag in een 'hotel', ga drie keer per dag uiteten (kost vaak nog geen 2€). Ik kan er natuurlijk ook niks aan doen, maar toch doet het wat met je. Na deze realisatie even contacten met het thuisfront. Daarna opzoek naar warm eten. Voor de zekerheid heb ik wel wat fruit en snacks gekocht, maar er is een klein restaurantje in het dorp! Ik krijg toch overal waar ik kom weer wat anders. Hoe het heet, ik heb geen idee. De basis is wel altijd herzelfde: iets van bladgroenten, rijst en vis/vlees met nog van allerlei zelfgemaakte dressings. Terwijl m'n eten wordt bereid zie ik dat er in de keuken een rattenval is met een rat erin. Gelukkig zit hij erin! Maar het zegt wel iets over waar je dan iedere dag eet. Tot dusver geen problemen gehad met mijn buik! Het eten smaakt het verrukkelijk! Een goede bodem voor morgen want ik ga weer steeds meer de bergen in, maar ik zal niet zomaar meer pas van 1.891meter hoogte uitkiezen.

Totaal aantal km: 378km

Foto’s

5 Reacties

  1. Ellen:
    24 oktober 2019
    goh,Luuk..ik vind het allemaal geweldig wat je meemaakt en opschrijft, wat ben je toch een bikkel! Maar dat wisten wij allemaal al... (en jijzelf zeker ook..:-)
    Succes meid ik blijf je volgen, kus Ellen
  2. Irene:
    24 oktober 2019
    Het is een genot om jouw verhalen te lezen. Je schrijft zo geweldig dat ik het gevoel heb echt mee te reizen met je. Je verhalen van omgeving doen me denken aan stukjes die we in Bali hebben gezien. Succes Meid!!!! Liefs uit Sittard
  3. Luca Arts:
    25 oktober 2019
    Leuk om te horen! Liefs
  4. Anouk:
    24 oktober 2019
    Wat een mooie verhalen en avonturen Luca!
    Wat knap ook dat je iedere de dag tijd en zin vindt om het op te schrijven.
    Groet vanuit Londen!
  5. Luca Arts:
    25 oktober 2019
    Leuk! Geniet van Londen!!!