Dag 7: Quy Hop - Ban ve 104km

Alweer een week op de fiets vandaag. De tijd gaat dan toch wel weer vrij snel. Ik heb slecht geslapen ondanks het heerlijke bed. Misschien ervaar ik toch wat spanning voor de dag van vandaag. Vrij veel kilometers door niemandsland en de hoogtemeters zijn moeilijk in te schatten. Het begint wel goed, want het is droog. Ik zit al snel op de weg het nationaal park in. Heel veel bos, veel riviertjes en bijna de enige weggebruikers zijn koeien maar dan ook echt honderden koeien. De droogte houdt jammer genoeg niet lang stand, al gauw begint het weer onophoudelijk te regenen. Ik ben echt door en door nat. Gelukkig fiets ik het grootste gedeelte bergop. Maar als de afdaling komt zit ik rillend op de fiets. Gelukkig kan ik ter afleiding naar de mooie omgeving kijken en speel ik een spel: ontwijk de koeienpoep. Want echt overal ligt er koeienpoep. Het spel is nog best lastig zonder bril, want die zet ik af omdat ik met de regen anders niks zie. Na 40 kilometer stop ik even, want er is een heel klein winkeltje. Ik haal een flesje met een te zoet drankje en een voorverpakte chocolade cake, lekker snelle suikers voor onderweg. Ik fiets nog kilometers door de bergen, prachtig met hun toppen in de wolken. Ik fiets door kleine dorpjes waar alle huizen op palen zijn gebouwd. Dat snap ik ook wel met deze regenval! De kilometers vliegen voorbij ondanks dat het veel stijgen is. Na 80km fietsen ben ik wel toe aan eten, maar nergens is een restaurant te bekennen. Eindelijk vind ik er een, maar die heeft geen voedsel. Doorfietsen dan maar, gelukkig is het volgende dorpje dichtbij. En daar is een restaurantje waar ik pho kan krijgen. Ik ben dolgelukkig. Ondertussen kan ik ook even schuilen voor de regen. Opgeladen vertrek ik weer richting een slaapplek. Ik hoop dat het klopt wat er op de kaart staat, maar er zou een slaap plekje moeten zijn over 25km, vlak bij de grens met Laos. De weg splitst en de regen gaat ongestoord door. De nieuwe weg is heel slecht en er is overal modder en diepe kuilen. Zowel Jan als ik knarsen van al het zand in de ketting en in mijn mond. Als ik berg af ga is het wel een beetje eng zonder bril vanwege het slechte wegdek. Als ik m'n bril weer op wil zetten, kan ik hem nergens vinden. Kwijtgeraakt onderweg dus. Dan rustig de berg af. Als ik aankom bij het plaatsje waar het hotel zou moeten zijn, kan ik niet geloven dat hier zich iets zou bevinden. Maar ik fiets het dorp uit en daar is het dan. Het stelt niet veel voor, maar ik teken ervoor. Ze zijn ontzettend lief en er is een andere gast, die hier voor zijn werk een maand woont, die een klein beetje Engels kan. Ik vraag of er een restaurant in de buurt is, die is er niet. Zo word ik uitgenodigd bij de familie om mee te eten. We eten heerlijk: natuurlijk rijst met bamboe salade, vis, een kruidenomelet en het lekkerste varkensvlees tot nu toe! De gastvrouw wijst opeens naar het plafond. Er zit een beest daar, geen idee wat voor een beest zonder bril. Dus ik pak mijn telefoon en gebruik de camera als zoom. Het werkt perfect want ik zie nu dat er een uil zit. Bijzonder om als huisdier te hebben! Ik vraag hoe laat ze hier normaal naar bed gaan, 21.00 is het antwoord en om 6.00 op. Ik ga lekker meedoen met hun ritme. Ondanks dat het fietsen heel goed ging, voel ik toch wel dat het een aanslag is op je vermoeidheid. We hangen nog een klamboe op in mijn kamer en alle lichtjes gaan langzaam uit hier in het verre oosten.