Dag 9: Con Cuong - Thanh Chuong 74km

Slapen is nog niet zo'n groot succes hier voor mij. Maar mijn buik droeg er vannacht en gisteren nacht ook niet echt aan bij. Vannacht vooral niet, ik heb langer op de toilet gezeten dan dat ik op bed lag. Dus blijf ik iets langer liggen, neem een verfrissende douche en ga toch maar weer de fiets op. Vandaag is het waarschijnlijk een stuk platter en doe ik even iets minder kilometers. Ook is het hotel waar ik zit geen top plek waar ik nog een nacht zou willen verblijven. Ds kamers zijn relatief schoon, maar de mensen die er werken zijn heel erg onvriendelijk. Ze doen totaal niet hun best om ons met iets te helpen. Samen met Michal ga ik ontbijten, voor mij wat rijst met ei, hopelijk valt het goed. Daarna nog in een café thee gedronken. Dan begint het natuurlijk weer te regenen. Ik wacht totdat de regen minder wordt en drink nog wat thee. Ondertussen komen er twee verlegen meisjes naar me toe, toch komen ze op me af. Ik denk dat hun moeder ze gestuurd heeft want even later kruipen ze samen bij me op schoot en gaan ze steeds dichter tegen me aan zittem. Vrij bijzonder dat ze dit zo bij een vreemde kunnen doen. Dan stap ik op want de regen neemt af, zeg Michal gedag. Hij krijgt mijn poncho, omdat ik deze toch niet gebruik, en ik krijg van hem zijn Vietnamese simkaart omdat hij naar Laos gaat vandaag. Het lijkt hem toch verstandig dat ik beter bereik heb onderweg. Ik fiets nog een stuk door iets minder bevolkt gebied en met af en toe nog wat heuvels. Wanneer ik net een berg op fiets en een scherpe bocht neem, springt er opeens een man in de bocht voor me die me op staat te wachten. Hij laat iets uit zijn broek hangen en deed daar dingen mee die ik liever nooit gezien had. Hij roept vanalles naar me. Ik probeer zo ver mogelijk om hem heen te fietsen en ga zo snel als ik kan de berg op. Gelukkig heb ik afgelopen dagen getraind met bergop fietsen, maar dit moet een record zijn geweest. Zijn mijn beblubberde onderbenen vol met muggenbulten zo aanstootgevend? De hele route daarna kan ik niets anders doen dan achterom kijken, of ik de rode scooter zie die hij bij zich had. Iedere keer als de scooter die me inhaal een andere kleur heeft, als er twee mensen op zitten of een vrouw, kan ik weer rustig adem halen. Ik zou de man ook uit geen duizend herkennen gezien ik mijn bril natuurlijk niet op had. Gelukkig is het verderop op de weg vrij druk en zijn er overal wel mensen. Na 50 km keihard te hebben gefietst stop ik. Ik eet een broodje en als ik daar zit kan ik mijn tranen niet bedwingen. De mensen om me heen proberen heel lief te vragen wat er is. Zo stom, maar zo'n idioot verpest het meteen mijn fijne vakantie gevoel. Na het broodje fiets ik wederom snel door op zoek naar een homestay. Gelukkig vind ik snel een fijne plek waar ze ook weer lief voor me zijn. Ik ga even op bed liggen om bij te komen, mijn gedachten gaan alle kanten op. Moet ik hier iets mee? Moet ik straks stoppen met fietsen voor mijn eigen veiligheid? Of nu ik meer in de bewoonde wereld ben, wordt het dan beter? Moet ik wachten tot Merel er is en dan verder fietsen? Of dan ook een motor huren of kopen en mijn fiets achterlaten? Misschien eerst even een nachtje over slapen. Dit had me misschien overal kunnen overkomen. Voortaan doe ik in ieder geval een multitool met zakmes is mijn achterzakje, al ik het maar om mee te kunnen dreigen. Maar het feit dat ik dit moet doen staat me al heel erg tegen. Ik word uitgenodigd door de host voor het avondeten en ik help mee met koken. Ee maken wat licht verteerbaar eten voor mijn maag. Dan begint hij opeens over dat hij single is en dat er een gezegde is in Vietnam dat mannen uit 1989 (het jaar waarin hij geboren is) horen te trouwen met een meisje uit 1993 (dat had hij op mijn paspoort gezien). Maar hij denkt dat het wel een lastig huwelijk voor ons zal gaan worden gezien de afstand. Wat hebben die mannen hier! Gelukkig kan ik er direct op inhaken dat ik al iemand heb gevonden uit 1989, die onbeschrijfelijk veel leuker is dan hem (dat zeg ik er dan weer niet bij). Zo gaat er weer een dag voorbij in het (meestal wel, maar soms ook niet zo) zonnige oosten. Vandaag een iets minder opbeurend verhaal dan de afgelopen dagen. Maar laten we goede hoop houden: morgen weer een nieuwe dag waarin ik met goede moed en gewapend tegen de Vietnamese mannen op pad ga!

Totaal aantal kilometers: 711km