Ho Chi Minh

Ho Chi Minh, wat een stad, wat een verrassend einde van de tocht, wat een ervaringen. Na de grote triomftocht hebben we twee dagen in Ho Chi Minh kunnen verblijven. De homestay waar we verblijven is ontzettend smerig, althans het stink heel erg naar de chiwawas, en de uitwerpselen daarvan, van de host. Gelukkig wisselen we van kamer, die is iets verder van de tuin en ruikt iets beter. De host is wel super vriendelijk en helpt ons met vanalles. Hij heeft bijvoorbeeld gebeld naar een fietswinkel en gezorgd dat er een fietsdoos geleverd werd en hij maakt fruitsalades en smoothies voor ons. Maar genoeg daarover. We zijn met de lokale bus de stad in gegaan en op een leuke hippe markt terecht gekomen. Leuk souveniertjes gekocht en ook een heel bijzonder souvernier voor Merel en mij zodat we onze reis, vriendschap en jeugd nooit meer zullen vergeten. We zijn nog naar een grote markthal gegaan en schrikken van alle blanken. We zijn het gewoon niet meer gewend om zoveel blanken bij elkaar te zien. We hadden wat tips gekregen voor barretjes en gezien mijn buik het eindelijk iets beter doen, doen we eindelijk een overwinnings proost. We belanden in een speciaal bier kroeg, waar natuurlijk te verwachten, veel blanken zijn. Maar we hebben goed getoast en toen we net weg wilde gaan raakte Merel aan de praat met twee Vietnamese meiden. Helen werkt in het vastgoed en Michelle exporteert rijst. Dit zijn natuurlijk hun verwesterde namen. Voor we het wisten hadden ze twee nieuwe halve liters bier voor ons besteld. We toasten op zijn Vietnamees, mijn specialiteit ondertussen, en we hebben ontzettend gelachen. Ondertussen regelt Helen nog wat snacks voor erbij, softshell krab en BBQ varkensvlees. Drie halve liters speciaalbier verder, trekken Helen en Michelle ons mee naar buiten en worden we een taxi ingeduwd. Waar gaan we heen? Naar hun favoriete club, de Envy. Daar aangekomen, blijkt dat het een hele luxe club is en er mag alleen Engels gesproken worden. Merel heeft slippers aan en mag niet naar binnen, dus krijgt ze schoenen van de club. Ik heb mijn enige schoenen aan, mijn super sexy teva's, en mag daar omdat het sandalen zijn wel mee naar binnen, beetje gek. Binnengekomen blijkt dat Helen een tafel heeft gehuurd, met een enorme fruitschaal, een waterpijp, twee flessen wiskey, en we hebben onze eigen serveerster die de drankjes ingeschenkt. Opeens komt er een groep serveerders met allemaal lichten en muziek om ons heen staan. Ik vraag aan Helen waarom, ze zegt: 'Ooh, just because I bought a drink over 200$.' In wat voor gekte zijn we beland zeg! Ondertussen shotten we de wiskey en staan we heerlijk in het rond te dansen. Dan worden we opeens weer meegesleurd en is het blijkbaar tijd om te gaan. Weer een taxi in, Michelle gaat niet meer mee, en op naar een Chinees restaurant. Er wordt vanalles besteld, (blijkbaar) haaienvinnensoep en verschillende dim sum. We zitten naast een bekende Vietnamese popster met aanhang, die zullen wel denken: 'Wat is dit voor een gestoord gezelschap?' We krijgen het eten nauwelijks op en wij rekenen af, want Helen had alweer bijna alles betaald. We springen weer in een taxi en zetten eerst Helen af, daarna brengt de taxi ons thuis. Wat een avond, gelukkig doet onze host open en vallen we in een diepe slaap. De volgende dag zijn we zo brak als wat. We houden een rustig dagje, doen de was, pakken mijn fietsdoos in en onze tassen voor Bali, struinen nog over de markt naast ons huis. In de avond spreken we af met Emme, de Amerikaanse fietser, en Thomas een Belgische fietser die Emme onderweg is tegengekomen. We hebben een leuk diner waarin we veel gemeenschappelijke ervaringen over het fietsen en reizen kunnen delen. Na het eten doe ik nog een poging om mijn haar te laten knippen. We trekken heel wat bekijks en iedereen wilt zich ermee bemoeien, altijd een grappig tafereel. Jammergenoeg was het dametje steeds bezet als we langskwamen, dan maar op de terugweg of in Bali. Morgen vertrekt onze vlucht naar Bali heel vroeg, dus redelijk optijd naar bed voor het volgende avontuur.