Dag 28: Long Khánh - Ho Chi Minh 99km

1... De triompdag is aangebroken, de finale naar Ho Chi Minh. Na de hele avond naar het toilet gehold te moeten hebben, ben ik in ieder geval alvast warmgelopen voor de laatste kilometers. Het weer is prachtig. Volle zon en geen wolkje aan de hemel. Mijn benen voelen fris. Mijn hoofd voelt vol, maar begint al langzaam op te klaren. Mijn buik voelt nog rommelig, maar snakt misschien wel naar een ontbijtje. Gisteren al de laatste keer mijn fiets outfit met een handwasje gewassen. Vandaag de laatste keer mijn fietstas inpakken en aan mijn fiets hangen. We checken uit bij ons hotel en vragen, zoals gebruikelijk met Google translate, naar plakband. Want Merel haar grootste biljet (ongeveer €10,-) is gescheurd. Super grappig maar ze komen met maandverband aanzetten. We laten maar het geldbiljet zien, nu snapt ze wat we bedoelen. Hilarisch soms die vertalingen, iedereen ligt in een deuk. Met een geplakt biljet gaan we op pad en gaan we ergens ontbijten. We belanden in een situatie met een agressieve man die de dame van het kraampje bedreigd. Hij lijkt dronken en slaat op het kraampje en maakt boze geluiden, wij proberen eerst afstand te nemen. Als we merken dat de man niet weg gaat en agressief blijft doen, ondanks geschreeuw van de dames, smeren wij hem snel. We eten bij een ander kraampje en beginnen aan de laatste kilometers asfalt, stenen, kuilen, modder en zand onder ons door. De route begint redelijk rustig, qua verkeer, dan want dat is denk ik onze grootste vijand vandaag. We belanden in een of andere steengroeve waar we door allerlei modder en zandpaden moeten, we komen amper vooruit. Ook de routeplanner kende de route niet, terwijl hij ons wel deze kant op had gestuurd. Daarna is de weg gelukkig beter en komen we langs heel veel plantages waar ze hars uit de bomen halen. Langzaam wordt de route stoffiger, het weer drukkender en het verkeer drukker. We merken dat we richting Ho Chi Minh gaan, want ook de lucht wordt steeds smog achtiger. Dan maakt de routeplanner weer een fout. Hij ziet een rivier niet, die er toch wel echt is. Er is alleen geen brug over deze rivier in de buurt. Dat is lastig, gelukkig gaat er een pondje. Vanaf het pondje zien we langzaam de buitenwijken van Ho Chi Minh opdoemen. En dan roept Merel me opeens: 'Luc, je band is lek!' Dat is vreemd. Ik kijk naar de buitenband en het ventiel: geen gekke dingen in de buitenband, maar het ventiel staat scheef. Maar ik heb dus geen reserve ventiel en wel die andere binnenband maar met het verkeerde ventiel. Ik maak het ventiel recht met een tang, hopelijk doet hij het. Als we het pondje af gaan maar snel naar een brommer zaakje, daar hebben ze in ieder geval goede pompen. Gelukkig is er vrij snel een om de hoek en ga ik aan de slag. De jongen van de zaak staat zeer gefascineerd te kijken hoe ik bezig ben. Het ventiel blijkt 't toch niet te zijn, maar er is een klein gaatje in de binnenband zonder dat er iets in de buitenband zit. Het lijkt wel of de band daar slap is geworden. Nou plakken maar en verder. Maar als ik de band plak, vind ik het gaatje niet meer. Toch maar opnieuw zoeken naar het gaatje. Niet zo slim dit, want het is nu moelijker plakken. Uiteindelijk het gaatje gevonden en geplakt, maar het ziet er fragiel uit. Toch maar verder fietsen, maar twee kilometer verder is het weer raak. Toch maar de plakker eraf halen, uitgebreid de lijm er vanaf schuren en de plakker weer vervangen. Nu echt op naar Ho Chi Minh, want deze keer voelt het vertrek beter aan. Het is nog 20 kilometer tot onze homestay en we zitten al in de buitenwijken. Hoe verder we de stad in gaan hoe drukker en drukker en drukker het wordt. Wat een georganiseerde chaos is deze stad, echt fantastisch om doorheen te fietsen. We rijden over een lange weg rechtdoor, het voelt als de triomptocht die ik voor ogen had. Met een dikke glimlach en een blijdschapstraan in de hoek van mijn oog fiets ik door de gekte. Merel en ik seinen op afstand want het is soms moeilijk bij elkaar te blijven. Dan opeens, vier kilometer voor de finish, weer een lekke band. Meteen actie in de taxi, want we hebben haast want Merel moet haar scooter nog inleveren. Hup wiel eruit, binnenband eruit en controleren of het weer een gaatje is. Gelukkig is er weer een motor zaakje waar ik makkelijk mijn band in een emmer water kan doen en het mannetje helpt me. Nergens een gaatje te vinden... Vreemd, dan maar band oppompen, het wiel er weer in en op hoop van zegen racen naar de homestay. Onderweg moeten we door zo'n drukke straat dat alle scooters de stoep als weg gebruiken. En dan eindelijk, zonder nog een lekke band te hebben, komen we aan bij de homestay. Wauw, wauw, wauw, we hebben het gehaald! Merel moet meteen naar de motorverhuurder om de motor in te leveren. Ik kan even douchen en laat Jan voor de laatste keer wassen. Dan komt Merel terug, ze frist zich ook even op en dan hebben we echt tijd om het te gaan vieren! Als ik naar buitenloop, zie ik dat Jan weer een lekke band heeft, nou nu maakt het gelukkig niet meer uit! We lopen de stad in, althans een inimini klein stukje van de stad want het is zo enorm groot. Wat een hoop mensen, scooters, cafés, restaurantjes, kappers, beauty salons, nog meer mensen, overal krioelt het. Het duurt soms heel erg lang voordat we een gaatje vinden om een straat te kunnen oversteken. We kijken onze ogen uit en zien nu maar een heel klein stukje van de stad. 18 miljoen inwoners, evenveel als Nederland, zeer indrukwekkend. En als je op een paar meter al meerdere street food tentjes hebt, waar ga je dan eten? Gelukkig had onze host ons geadviseerd waar te eten en hebben we het ook nog kunnen vinden. Heerlijk gegeten, maar het valt toch weer zwaar op de maag. Geen alcoholische overwinningsdrankjes voor mij vanavond. Alsnog loop ik zwalkend, van vermoeidheid, terug naar onze homestay. Even op de bank zitten even alles laten bezinken. Wat een tocht! Het is voorbij gevlogen, ook al stond soms de tijd stil en had ik geen flauw benul van de dag of het uur. Wat een dingen heb ik, en hebben Merel en ik samen, meegemaakt en gezien. Wat een landschappen, wat een uitzichten. Wat een hoop regen, maar gelukkig de laatste dagen alleen zonneschijn. Wat een hoop lieve, en jammergenoeg een paar vervelende, mensen heb ik ontmoet. Wat een verkeer hier, en gelukkig hebben we het zonder schrammen vanaf gebracht. Wat heeft Jan het fantastisch volgehouden, tot op de laatste 20 kilometer dan, zonder enig groot gebrek (hopelijk mede mogelijk gemaakt door mijn fanatieke onderhoud en poets kunsten en de Vietnamese hogedrukreiniger). Wat ben ik trots op mijn benen en mijn lichaam die dit, niet geheel zonder tegen te stribbelen, heeft doorstaan. En stiekem, wat ben ik trots op mezelf, ik heb vergeleken met mijn vorige fietstocht toch veel meer moeten doorstaan, zowel emotioneel en fysiek, gelukkig verlicht door de komst van Merel. Lieve mensen, bedankt voor alle aanmoedigingen en lieve berichten tijdens deze reis. Een reis om nooit te vergeten!

Totaal aantal kilometers: 2300km