Dag 11: Huong Khe - Phong Nhà 80km

Na raadplegen van lieve hulplijnen in Nederland besloten om proberen om de trein te nemen vanuit een iets grotere stad naar een meer toeristischere plek, waar ik me hopelijk even iets veiliger kan voelen. Ik sta op een doe nog wat research op internet over hoe ik het best verder kan gaan. Het plaatsje waar ik een trein zou kunnen nemen heeft toch geen treinstation. Per toeval is er hier een stationnetje, dat heb ik eerder in andere steden niet gehad. Dus ik ga hier maar eens navragen op het station hoe het met de treinen zit, want wat op internet staat is allemaal heel onduidelijk. Op het station aangekomen vraag ik naar de trein naar Danang. Er gaat blijkbaar wel een trein vanaf hier om 13.30. Ik vraag of mijn fiets mee kan. Dan begint de dame woest 'no' te roepen en een wegwuifgebaar te maken. Ik vraag nog of het mogelijk is tegen meer betaling, maar ook dan wuift ze me weg. Blijkbaar echt geen optie dus. Dan zit er maar een optie op voor mij en dat is doorfietsen. Ongeveer 125km door de bergen naar een redelijk toeristische plek. Snel tempo maken en vertrekken. Ik stap dus laat op de fiets voor mijn doen vanwege dit uitstapje en moet heel veel kilometers afleggen. Gelukkig fiets ik door een erg mooi gebied. Onderweg wordt ik meedere keren door honden aangevallen. Ik moet extreem hard fietsen om van ze af te komen. Wat uiteindelijk blijkt te helpen is heel hard terug blaffen, ik schrik bijna van mezelf. Ik fiets en ik fiets en ik fiets. Het voelt de hele weg alsof ik vlucht. Maar waarvoor? Het moeilijke is dat ik continue viel dat ik weet niet wat me te wachten staat. Het geef een heel naar gevoel. Na 80km stop ik bij een motorzaak om mijn banden op te laten pompen. Ik heb wat rijst mee voor onderweg en wil het even opeten. Het begint weer te regenen. De man gebaard dat ik kan zitten op een stoeltje. Dan gebaard hij naar zijn auto en wijst naar Phong Nhà, waar ik heen wil. Er komt een klein vrachtwagentje voorgereden, die denk ik bij het bedrijf hoort, want ze laden een paar voorvorken voor een motor in. Mijn fiets mag mee achterin en zo zit ik opeens voorin de vrachtwagen. Gelukkig met een vrouw erbij, dat voelt nu even veiliger. De weg is echt extreem slecht op sommige stukken en heel stijl. Ik ben blij dat ik droog zit en deze fysieke uitputting niet ook nog moet doorstaan. Ik word op de grote weg met Jan afgezet, we fietsen nog een paar kilometer en dan ben ik er. Ik zoek een hostel uit, lekker met zwembad, en als ik daar binnen kom gereden met m'n fiets, vragen twee Nederlands meiden meteen of ik uit Nederlands kom. Een meisje me een oranje fiets, dat kan niet missen dachten ze. Ik heb gezellig met ze zitten kletsen en kon even mijn verhaal kwijt. Ze schrokken wel van dit verhaal maar waren ook wel onder de indruk en jaloers want ook een hoop dingen hebben zij hier niet meegemaakt. Maar zij verblijven alleen op toeristische plekken. Misschien voor mij ook beter in het vervolg. Maar ik heb er niet alles over te zeggen, omdat er niet altijd om een fietsbare afstand iets te vinden is. 's Avonds eten we met alle mensen van het hostel samen met de familie en spelen we een spelletje. Ik haak na een paar potjes  af want ik zie echt toch te slecht zonder bril, zeker in de avond. Daarna ga ik heerlijk slapen. Voor het eerst afgelopen dagen voel ik even niet dat ik op mijn hoede moet zijn. Morgen ga ik een rustdag houden en even goed mijn route bestuderen voor de komende dagen totdat Merel aansluit!